s. Izabela Świerad SAC
(Tł. S. Monika Jagiełło SAC)
PRZYJMUJEMY GO I ROZPOZNAJEMY JAKO BRACIA I SIOSTRY.
Miłość między członkami wspólnoty.
Czerwiec jest tradycyjnie poświęcony Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi. Te dwa święta, obchodzone jedno po drugim, wskazują na ich ścisły związek i nierozerwalną jedność między Sercem Boskiego Syna i Sercem Jego Matki. W nich ukryta jest tajemnica niepojętej i najczystszej miłości Boga. To z tego źródła dwóch kochających Serc – Jezusa i Maryi – uczymy się prawdziwej i czystej miłości do wszystkich braci i sióstr. Wejdźmy do naszych serc i módlmy się: Panie, uczyń serca nasze Twoimi. „Gdzie jest miłość, tam jest życie”, a gdzie jest miłość, tam jest światło”. (Mahatma Gandhi)
W tej refleksji pragnę podzielić się moim doświadczeniem życia wspólnotowego: Należę nie tylko do pallotyńskiej wspólnoty zakonnej, ale także jestem częścią zazębiających się wspólnot: miasta Laurel, katolickiej parafii i katolickiej szkoły.
Przyjechałam do Laurel, w sierpniu 2023 roku. Miasto znajduje się w połowie drogi między Waszyngtonem a Baltimore, nad brzegiem rzeki Patuxent. Według ostatniego spisu powszechnego USA populacja Laurel wynosi ponad 30 000 mieszkańców. Początki Sióstr Misjonarek Pallotynek w Laurel sięgają 1934 roku. Przynaglona miłością Chrystusa i odpowiadająca na znaki czasu, grupa młodych, dynamicznych i gorliwych Sióstr Pallotynek przybyła tutaj i rozpoczęła pracę apostolską, głównie w edukacji i duszpasterstwie parafialnym.
Na co dzień zajmowały się dziećmi w internacie i rodzinami w parafii. Prowadziły także działalność społeczną i charytatywną oraz organizowały letnie katechezy poza miastem. Podobnie jak św. Wincenty Pallotti, chciały być wszystkim dla wszystkich. Dziś przynosimy owoce tej ciężkiej pracy Sióstr; ziarna wiary i miłości zasiane przed laty w sercach miejscowej ludności; owoc ten wydał jak podaje Biblia, plon stokrotny.
Chociaż siostry żyły w strukturach wspólnoty zakonnej, ich życie duchowe i apostolskie miało znacznie większy zasięg. Dla nich życie wspólnotowe nie ograniczało się tylko do klasztoru, ale do wspólnoty Laurel, w tym kościoła, szkoły i różnych instytucji. Wszyscy stali się ich braćmi i siostrami – których życie dzieliły, dotykały i zmieniały. Wraz z Księżmi Pallotynami, których wspólnota znajdowała się w pobliżu, Siostry stworzyły pallotyńskie środowisko, w którym Święty Wincenty Pallotti stał się świętym Laurel, a jego słowa często były na ustach ludzi: „Szukajcie Boga, a znajdziecie; Boga we wszystkim i wszędzie”.
Chociaż liczba Sióstr dzisiaj maleje, a ich siły są ograniczone, obecność Pallotyńskich Sióstr Misjonarek w Laurel jest bardzo doceniana. Ludzie są otwarci, życzliwi, pełni szacunku, hojni i bardzo wdzięczni za wszystkie wysiłki, jakie Siostry podjęły dla nich i ich dzieci.
Z okazji przejścia Siostry Karen Lester na emeryturę i jej 65 lat pracy w Liceum św. Wincentego Pallottiego, które świętowaliśmy pod koniec kwietnia, burmistrz Laurel w specjalnym liście proklamacyjnym skierowanym do s. Karen powiedział: Uczciwość Siostry, szczególne umiejętności i oddanie wywarły głęboki wpływ na historię Kościoła, Liceum św. Wincentego Pallottiego, miasta Laurel i stanu Maryland. Siostra Karen w tych słowach jest przykładem postawy wszystkich Sióstr, które przeszły przez drzwi klasztoru Pallotti, naznaczyły tę wspólnotę swoim świadectwem wiary, poświęcenia i miłości.
Klasztor Pallotti zawsze był i nadal jest miejscem, gdzie ludzie mogą przyjść i w ciszy pomodlić się, wypić herbatę z Siostrami i podzielić się swoim życiem, cieszyć się miłymi wspomnieniami z przeszłości i snuć nowe marzenia na przyszłość. Klasztor Pallotti jest domem, którego drzwi są zawsze otwarte dla tych, którzy potrzebują pomocy lub po prostu chcą spędzić czas odwiedzając Siostry i otrzymując duchowe pokrzepienie. Potrzebujemy siebie; potrzebujemy kochać, być kochanymi i wspierać się nawzajem. Jeśli tacy nie jesteśmy, nasze życie staje się bezsensowne, puste i pozbawione wigoru.
Kościół katolicki i wspólnota Sióstr Pallotynek prawdziwie oddycha Bogiem i żyje Bogiem. To parafia podtrzymuje płomień wiary wśród wiernych poprzez życie modlitewne, liturgiczne, sakramentalne i wspólnotowe. Parafia St. Mary’s of the Mills w Laurelis jest zwyczajną parafią. To, co czyni ją wyjątkową, to fakt, że jest to Kościół żywej wiary, gdzie wielu ludzi przychodzi do kościoła, aby spotkać Jezusa. Frekwencja na codziennej Mszy Świętej często przekracza 65 osób z różnych pokoleń. W niedzielę nie tylko uczestniczą we Mszy Świętej, ale spędzają czas z Jezusem w cichej adoracji i aktywnie uczestniczą w życiu parafii. Kościół jest otwarty od wczesnych godzin porannych do późnego wieczora, a każdego dnia kapłan słucha spowiedzi. Inspirujące jest widzieć różne grupy małych wspólnot w parafii, które aktywnie reagują i docierają do innych z pomocą duchową i materialną.
Kościół Mary’s of the Mills ma dwóch oddanych kapłanów, proboszcza i jego wikariusza, którzy służą wspólnocie parafialnej liczącej 1270 gospodarstw domowych, w tym dużej liczbie rodzin z dziećmi i około 2860 indywidualnym katolikom.
Podczas gdy doświadczamy bolesnych zmian w naszym społeczeństwie, kraju i świecie, gdzie podejmowane są próby wyeliminowania Boga z naszego życia, ten Kościół żyje regularnym rytmem, w którym każdy robi to, czego się od niego oczekuje, jako członków parafii mariackiej. Poświęcenie i współpraca ojców, diakonów i sióstr, a także wielkie zaangażowanie świeckich w życie parafii, szkół i społeczeństwa, często przypominają mi wizję Pallottiego o Wieczerniku, o życiu Apostołów, czy wczesnej wspólnocie chrześcijańskiej opisanej w Dziejach Apostolskich 2,42-47. Obserwując życie parafii, można powiedzieć, że jest to dokładnie to, co Pallotti mówi o powszechnym apostolstwie – zapraszaniu wszystkich do bycia apostołami Chrystusa. Zgodnie z ideą św. Wincentego Pallottiego jest to Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, które ewoluuje i jest oficjalnie ustanawiane.
Na przykładzie naszego życia w Laurel możemy powiedzieć, że żyjemy w różnych wspólnotach. Przez nie i z nimi wzrastamy, rozwijamy się i pracujemy. Ale przede wszystkim Siostry Pallotynki tworzą naszą wspólnotę zakonną – tworząc dom i rodzinę. Chociaż życie wspólnotowe może być różne i może być trudne, jesteśmy wezwani do miłości – nie do życia jeden bez drugiego, ale jeden z drugim, dla drugiego i w drugim, dzieląc radości i cierpienia, przyjmując i świadcząc o pięknie Ewangelii. Potrzebujemy wspólnoty, aby kochać, aby rozszerzać się poprzez nasze powołanie i przyjaźnie.
Najświętsze Serce Jezusa i Niepokalane Serce Maryi, naucz nas kochać i uczyń nasze serca podobnymi do Twojego.
s. Izabela Świerad SAC
